The Secret Garden Little Joy

The thing is, I'm not very observant. That is - visually, I'm not. I only seem to notice stuff that I'm directly interested in, indifferently disregarding the rest. Street signs, adverts on the sides of city buses, my boss's new haircut - these are things that my mental processing carefreely omits. emr often gets irritated with me when, after commenting on some funny/ridiculous/infuriating/kitsch artefact which currently occupies the public sphere, he finds out that I have no clue what he's talking about. 'How could you not have noticed this?! It's everywhere!', he gasps and I can only give him a silent apologetic look or indeed pretend that oh yes, I've just remembered the damned poster in question... What to do? I managed to ignore a big construction site in front of my workplace - even though there were talks about it for a month beforehand - up until someone finally pointed it out to me...

No wonder then that I missed this lovely tiny place in the heart of Edinburgh's Old Town for so long. It is a beautiful 17th century style secret garden hidden in one of the many closes of Canongate, the lower part of The Royal Mile. What's so great about it is that despite it being situated in the most touristy and busy part of the city, it remains quiet, intimate and charmingly old fashioned.

My excuse though is that the garden really is hidden and is easier to find if you already know that it exists. Now every time I pass Dunbar's Close I try to pop in there for a moment to enjoy the beauty of my most recent Edinburgh discovery. And if I have no time for contemplation, the fact that the garden is there and that I know about it pleases me all the same.

***

Prawda jest taka, że nie jestem zbyt spostrzegawcza. Jeśli chodzi o bodźce wizulane - nie jestem. Zazwyczaj zauważam tylko to, co mnie bezpośrednio interesuje, obojętnie ignorując całą resztę. Bilboardy, reklamy na autobusach miejskich, nowa fryzura mojej szefowej - te rzeczy beztrosko pozostawiam poza obrębem swojej świadomości. emr często się irytuje, gdy odkrywa, rozważając jakiś zabawny/idiotyczny/przyprawiający o furię/kiczowaty wyrób zajmujący w danym momencie przestrzeń publiczną, że nie mam pojęcia o czym mówi.
- Jak mogłaś nie zauważyć?! Przecież to jest wszędzie! - obrusza się, a ja mogę tylko zerkać przepraszająco lub też udawać, że ach! Oczywiście! Właśnie mi się przypomniał rzeczony plakat... Co zrobić, ja nawet nie zauważyłam rozpoczęcia sporej budowy przed moim miejscem pracy, dopóki ktoś mi owej budowy nie wskazał. Pomimo, że o budowie trąbiono cały poprzedzający ją miesiąc. Bywa.

Nic więc dziwnego, że śliczne maleńkie miejsce położone w samym sercu edynburskiego Starego Miasta tak długo uchodziło mojej uwadze. A jest to piękny, zaprojektowany na wzór siedemnastowieczny tajemniczy ogród, ukryty w jednym z wielu przesmyków ulicy Canongate, stanowiącej dolną część The Royal Mile. Najwspanialsze w tym sekretnym parku jest to, że pomimo swojej lokalizacji w najbardziej turystycznej części miasta, pozostaje on zaciszny, kameralny i uroczo staroświecki.

Na swoją obronę powiem, że ogród naprawdę jest ukryty i najłatwiej go znaleźć, gdy się już wie o jego istnieniu. Teraz zazwyczaj, kiedy przechodzę obok Dunbar's Close, zbaczam na chwilę z trasy, by nacieszyć się urodą mojego ostatniego edynburskiego odkrycia. A jeśli nie mam czasu na kontemplację, już sama świadomość, że ogród istnieje i że ja o tym wiem, bez pudła napawa mnie uciechą.

10 Kilometers Of Impressions, Streamed (Epilogue)

It takes no more than a few minutes to overcome the initial post-run dizziness. A bottle of water, a medal, a goody bag and I'm free to go. I've mentioned this before, haven't I? The crowd is huge. And in this crowd, there's no sight of A. What to do? I take an inquisitive stroll around the park. No, he is nowhere to be seen. Isn't it typical, I think while I'm walking in circles, doing a stretching routine and scanning the area with my eyes, all at the same time.

'Isn't it typical, I lost A!', I'll say later, expressing mild offense and humour all in one exclamation. Later, when I'm on the phone with mr e. On Skype with mum. At a racing track with E. 'A got lost, together with my phone!', I'll say. 'And my keys. And my money. And my jumper. And my freckin' banana!'. They'll find this unsurprising indeed, and they'll laugh. We'll laugh. Yeah, losing A will be mildly amusing as a story, but now it's getting too long. Where's this crazy beggar?!

'mjz!', I hear someone calling my name. I turn around, my eyes facing into sunshine. It's a colleague of mine and her son, both all excited about the boy's excellent result: just over forty minutes. Of course, they want to know how I did today. I don't know, I've lost my friend with my banana. I mean, with my phone. So I can't check my time yet, no. But it won't be anywhere near the young man's result. I was aiming for just under an hour, I know my abilities, ha, ha. They wish me good luck in finding A in this sunny crowded place and they set off.

I take another stroll around the park.

When me and A finally meet (apparently he stood on a bollard in order to try and find me. It can't have been a very tall bollard), which is a logistically complicated operation, I find out that I didn't quite reach my target: I finished in just over an hour... Hey-ho. Ever tried, ever failed, as Godot once wrote. I mean, Beckett. No matter. It was worth trying, it was worth failing, it was worth all the effort! Really, really, the taste of slight dissatisfaction is quite inspiring after all.

'But I tell you A, I promise', A and I walk down the street, reunited, me chirping like some chatterbox and him finishing off my banana. 'If I don't break sixty minutes next time, I'm giving up this running business altogether!'. 'Sure thing', he indicates, expressing irony, sympathy and humour all in one nod.

***

Odzyskanie równowagi po piewszej fazie oszołomienia po biegu zabiera nie więcej niż kilka minut. Butelka wody, medal, torba z upominkami i już jest po wszystkim. Wspominałam o tym chyba wcześniej: wszędzie tłum. W tym tłumie ani śladu A. Co zrobić? Podejmuję wnikliwy rekonesans po parku. Nie, nigdzie go nie ma. Normalka, myślę sobie łażąc w kółko, wykonując ćwiczenia rozciągające i skanując wzrokiem otoczenie jednocześnie.

- Normalka, zgubiłam A! - obwieszczę później, wyrażając lekką przyganę i rozbawienie jednym wykrzyknikiem. Później, gdy będę rozmawiać z mr e przez telefon. Z mamą przez Skype. Z E na bieżni.
- A. zgubił się razem z moim telefonem! - powiem. - Z moimi kluczami. Z moimi pieniędzmi. Z moją bluzą. I z moim cholernym bananem!
Oni oczywiście uznają to za nic dziwnego i będą się śmiać. Będziemy się śmiać. Tak, zgubienie A. to dość zabawna historia, ale w tej chwili zbyt się już przedłuża. No gdzież jest ta łajza?!

- mjz! - ktoś woła moje imię. Odwracam się, słońce razi mnie prosto w oczy. To koleżanka z pracy ze swoim synem śmieją się do mnie i wyjaśniają powód wielkiej radości: chłopak zakończył bieg ze wspaniałym rezultatem, trochę powyżej czterdziestu minut. Oczywiście chcą wiedzieć, jak mi dzisiaj poszło. Nie wiem jeszcze, zgubiłam kolegę z moim bananem. To znaczy, z moim telefonem. Więc na razie nie mogę sprawdzić wyniku. Ale nie będzie on zbliżony do czasu młodego człowieka, o nie. Celowałam w trochę poniżej godziny. Znam swoje możliwości, ha, ha. Koleżanka i syn życzą mi szczęścia w poszukiwaniu A. w tym tłumie i odchodzą.

Ja wyruszam na kolejną przechadzkę po parku.

Kiedy wreszcie odnajdujemy się z A (podobno stanął na słupku, by mnie lepiej widzieć. Nie mógł to być zbyt wysoki słupek),co okazuje się być skomplikowanym logistycznie przedsięwzięciem, odkrywam, że nie udało mi się osiągnąć celu: zakończyłam bieg w niewiele ponad godzinę... No cóż. Kto nigdy nie próbował, ten nigdy nie odniósł porażki, jak Godot kiedyś napisał. To znaczy, Beckett. Nie szkodzi. Warte to było próby, warte całego wysiłku! Koniec końców, smak lekkiego rozczarowania bywa inspirujący.

- Ale mówię ci A, obiecuję ci to - A i ja maszerujemy w dół ulicy, szczęśliwie odnalezieni, ja gadam jak nakręcona, on zjada mojego banana. -Jeśli następnym razem nie złamię tych przeklętych sześćdziesięciu minut, rzucam to całe bieganie w diabły!
- No jasne - odpowiada A, wyrażając lekką ironię, współczucie i rozbawienie jednym przytaknięciem.

10 Kilometers Of Impressions, Streamed (part 2)

That's how you run in a herd

Orgy of yellow and blue... plus rock

So exhausted I can't run faster

The Race. A round around Arthur's Seat.

motto:
'A race is a race is a race' (Gertrude Stein)*

1st K
Sun, music, sun. Scottish bagpipes and drum&bass. Crowd. Be careful not to poke someone's heels. See, that's how you run in a herd. The herd is moving with a modest pace. Well, speed up! Careful not to poke someone. Slalom it. Up. Between people. Overtake, unless you're being overtaken. On the side of the track. Up, up, up.

2nd K
The uphill bit is getting steeper and longer than you expected. Some folks begin to walk, but not you, no. You never stop when you run, right? Just slow down.

3rd K
Slow down, this is a never ending hill. Another bend on the road, and another, and another, and I'm still at a lower point than those in front of me... Just breathe and carry on up.

4rd K
It's flat! There are wings attached to the sides of my shoes! I'm gliding over the road! Sun in my eyes! Cool breeze on my skin! The panorama of the beloved city on my left! Huge volcanic rock covered with gorse flowers on my right! Over me perfectly coloured sky! Orgy of yellow and blue around! The blooming rock smells sweet! Honey scented air hits my lungs! Don't ask whether I'm high! I am high.

5th K
Down-the-hill-as-fast-as-you-can. Speed-it-up-sing-it-back-bring-it-back-to-me-ee.

6th K
Past the water supply. Feeling refreshed, but be careful now. Don't let that bitch the stitch get you. Posture. Breathing. Stomach muscles relaxed.

7th K
The narrow bits of the track become annoying. Bottle neck. It messes with the rhythm and flow of your stride.

8th K
Almost there, almost there. Experience, psychology, intuition - everything tells you that now it's gonna be easy, that now you're gonna push really hard. For you know that now, and no matter what, it's nearly the end. So you push, so you speed, so you feel another blast of endorphines roaring in your head, yay! And then - all of a sudden - you hit the wall. The wall appears in the form of another steep, steep hill. Many folks begin to walk, but not you... no? Your motions get slower and slower, your fine posture collapses like a construction in a game of Jenga when someone removes a crucial base brick, your breathing is shallow. And then, in that very moment when you cannot care anymore, when your jog virtually begins to resemble a walk - you hear one of the spectators, a true angel surely, shouting: 'You can do it! It's only this last heavy bit and then all the way down!'. How come this verbal cheer gives you such a kick that I get myself together and manage to push once more? It's so hard at this point, it's so very hard, but then, could anyone believe it, I hear, amongst the music that flows into my ears, this line in a song, 'I know how you feel, I've been there myself...'. This tickles me so much that I forget the pain and hey, I overtake the monstrous hill. Thanks Roisin.

9th K
And it's downhill again, but boy, it's not easy any more. I'm so exhausted I can't run faster. I can see the end of it, but I can't do it faster, each few meters feel like another mile. How unwisely did you distribute your strengths today! Now all your body's biochemical supplies are used up, the only thing that pushes you forward is that last bit of determination you saved, no more. It's so hard... Just lengthen your stride as much as you can these last. Couple. Of. Hundreds. Of. Meters.

10th K
Lightheaded, on soft legs as if they were made out of cotton, fighting the overwhelming feeling of nausea, but running, still running for I never stop when I run - past the finishing line.

*just kidding. 'A rose is a rose is a rose'. 

(pictures 1 and 3 by A)


***

Wyścig. Runda wkół Artura.

motto: 'Runda jest rundą jest rundą' (Gertrude Stein)*

1km
Słońce. Muzyka. Szkockie dudy i drum&bass. Tłum. Uważaj, by komuś nie przetrącić pięty. Widzisz, tak się biegnie w stadzie. Stado porusza się raczej powoli. Trzeba przyśpieszyć. Uwaga na cudze pięty! Slalomem. Do góry. Pomiędzy ludźmi. Wyprzedzaj, chyba że jesteś wyprzedzana. Na poboczu trasy. W górę, w górę, w górę.

2km
To pierwsze wzniesienie jest dłuższe i bardziej strome niż się spodziewałaś. Niektórzy zwalniają do chodu, ale nie ty, o nie. Ty nigdy nie idziesz gdy biegniesz, prawda? Po prostu zwolnij.

3km
Zwolnij, to jest podbieg bez końca. Jeszcze jeden zakręt na drodze, i następny, i następny, a ja wciąż jestem poniżej tych, co przede mną... Ojtam ojtam, równo oddychać i naprzód w górę!

4km
Nareszcie płaski odcinek! U moich butów wyrastają skrzydła! Szybuję ponad asfaltem! Słońce w oczach! Chłodna bryza owiewa twarz! Po mojej lewej stronie rozpostarta panorama ukochanego miasta! Wielka powulkaniczna skała pokryta kwiatami janowca po prawej! Nade mną idealnie niebieskie niebo! Orgia żółtego z błękitem! Słodko pachnie kwitnąca skała! Miodowe powietrze wypełnia płuca! Ach! Nie pytaj czy to haj! To jest haj.

5km
Z górki-na pazurki-tak szybko-jak-się-da. Speed-it-up-sing-it-back-bring-it-back-to-me-ee.

6km
Stacja z wodą już za plecami. Uczucie świeżości, lecz teraz ostrożnie. Nie pozwól, by dopadła cię kolka, ta szmata. Postawa. Oddech. Odprężyć mięśnie brzucha.

7km
Wąskie przesmyki bywają irytujące. Robi się korek. Gubi się rytm.

8km
Już prawie koniec, już prawie. Doświadczenie, psychologia, intuicja - wszystko to mówi ci, że teraz będzie łatwiej, teraz dociśniesz najmocniej. Bo przecież to jest końcówka, choćby nie wiadomo co. A więc dociskasz, a więc przyśpieszasz, więc czujesz w sobie kolejny zastrzyk endorfin, juhu! I nagle - ni z tego ni z owego - ściana. Ściana w postaci kolejnego stromego wzniesienia. Niektórzy zwalniają do chodu, ale nie ty... nie? Twoje ruchy są coraz wolniejsze, twoja postawa zapada się niczym wieża w Jendze, gdy najważniejsza cegiełka zostaje usunięta, twój oddech jest płytki. I wtedy, w tym właśnie momencie, gdy jest ci wszystko jedno, kiedy twój trucht łudząco zaczyna przypominać chód, słyszysz jak ktoś z dopingujących, anioł zapewne, woła: 'Dacie radę! Jeszcze tylko ten krótki kawałek, a potem już cały czas z górki!'. Niesamowite, parę zwykłych słów daje ci takiego kopa, że zbieram się w sobie raz jeszcze. Ale jest ciężko jak diabli... I wtedy, w tym własnie momencie słyszę - muzyka płynie w słuchawkach - taki wers z piosenki, 'Wiem, co czujesz, miałam tak samo...' (czy jakoś tak). Wzbudza to we mnie wewnętrzny chichot i zapominam o bólu i pokonuję piekielne wzniesienie. Dzięki, Roisin.

9km
I znowu z górki, ale nie jest łatwo, o nie. Jestem tak wycieńczona, że nie mogę biec szybciej. Widzę już koniec, lecz nie mogę szybciej. Każdych kolejnych kilka metrów jest jak następna mila. Jak nierozsądnie  rozdzieliłaś swoje siły! Zużyłaś już wszystkie możliwe biochemiczne zasoby, jedyne co ci teraz pozostało, to trochę uporu, nic więcej. Tak mi ciężko... Po prostu wydłuż krok jak tylko możesz przez. Te. Ostatnie. Kilka. Set. Metrów.

10km
Oszołomiona, na nogach jak z waty, walcząc z nieprzepartym uczuciem mdłości, ale biegnąc, wciąż biegnąc, bo przecież nie idę jak biegnę - wpadam na metę.

*żartuję. 'Róża jest różą jest różą'

(zdjęcia 1 i 3 autorstwa A)

10 Kilometers Of Impressions, Streamed (part 1)

The morning drama
I get up in the morning, which is as fresh as if issued to children on a beach. What a lark! What a plunge! as Mrs Dalloway would say. But I'm not giving a party today, I'm running a race and I'm already behind time, woke up a quarter of an hour late, that's fifteen minutes! Fifteen bloody minutes make a difference, even five do, especially on a race day. So breakfast, breakfast must be well digested before you run, give it some time - where's my time, slept through it, rush-rush, a scone and jam and a banana will do. This coffee tastes like ash or like a smoked sausage, rubbish, where's my sport drink, not that, the caffeinated one. Toilet, clothes, a few courses between the bedroom and the bathroom, the cat is meowing, I only have to attach my race number now. Where are the safety pins, there they are, what's the best way to fix this stupid number, safety pins feel fiddly in my hands, they fall on the floor, swear word in Polish, time is pressing, why didn't I do this last night, swear word in English. Ok, now I can go.

The sock drama
The street's splashed with sunshine, incredible indeed, let's jog. Nice gentle jog, slow and steady, oh no, wrong socks, I put wrong socks on, they feel absolutely wrong! I can't run wearing socks like these, they're folding in my shoes, oh no. Oh, oh, it's fine, let's call A, he has thousands of socks in his sock drawer and some have a love heart pattern on them, or a Mickey Mouse one. Are you still near your house A, please go back and get me some socks, no, don't ask, just bring me socks. Here he is with his socks, he's absolutely mad about socks, crazy weirdo, bless him, oh A these socks are wet! Yes, go back and bring me another pair, please, no this one is wet too, can't you feel it, I'm gonna take this and that one. No, I don't mind that these are odd socks, why would I, they are dry and for goodness sake A why are they brown, where are the fancy pink ones?! Ok, they feel great, they cushion my feet, you walk, I jog.

The toilet drama
Right, here we are in the starting area, how many people, oh god so many people, this sun, Holyrood Park looks splendid. Such a crowd, warm up now, make your blood run faster, silly jumps and short sprints, what's this queue, that's a toilet queue, oh gosh do I need to go to the loo. I do need the loo, now I can feel it, this queue is ridiculously long and I'm scared of portable toilets. But I do need to pee, do I need to pee, really, you reckon I'm just stressing out. Ok, I'm just stressed, calmdown calmdown, no, honestly I do need to pee, how will I run 10k with a full bladder, oh dear should I queue. What do you mean it's all in my head A, how could you possibly know that, perhaps I know better if I need to pee, stop being annoying, what did you say just now? Twelve minutes? Twelve minutes before the start, oh dear why am I doing this to myself, oh dear what about the pee, now where's my sector, it's blue. See you see you, thanks for coming with me A, thanks for being so good, you know how much this means to me, well, do know it then!

(to be continued)

*picture by A

***

Panika poranna
Budzę się o pranku tak pięknym jak na zamówienie dzieci idących na plażę. Co za świeżość! Co za czar! mówiąc słowami pani Dalloway. Ale ja nie wydaję dzisiaj przyjęcia, ja biegnę w wyścigu i już teraz mam poślizg, za późno wstałam, o kwadrans za późno. Kwadrans to dużo, piętnaście cholernych minut, nawet pięć minut to dużo, idiotko, zwłaszcza w dniu biegu. A więc śniadanie, śniadanie trzeba porządnie strawić, daj sobie czas, jaki tam czas, przespałam mój czas, szybko-szybko, bułka z dżemem i banan będą okej. Ta kawa jest obrzydliwa, smakuje jak popiół albo jak wędzona kiełbasa, gdzie jest mój napój sportowy, nie ten, ten z kofeiną. Toaleta, ubranie, kilka kursów pomiędzy łazienką i pokojem, kot miauczy, teraz tylko przypiąć numer startowy i już. Gdzie są agrafki, tu są agrafki, jak ja mam przypiąć ten głupi numer, ręce mi drżą, agrafki się sypią na podłogę, leci przekleństwo po polsku, czas pędzi jak szalony, czemu ja tego nie zrobiłam wczoraj, leci bluzg po angielsku. Dobra, można wychodzić.

Panika skarpetkowa
Ulica skąpana w słońcu, no, no, kto by pomyślał, potruchtajmy. Lekki, przyjemny trucht, powoli i równomiernie, o nie, moje skarpetki, co za okropne skarpetki włożyłam, mam złe skarpetki! Jak ja pobiegnę w takich skarpetkach, rolują mi się w butach, o nie. Nic, nic, zadzwońmy do A, on ma mnóstwo skarpetek, a niektóre nawet w serduszka albo w Myszkę Miki. A, jesteś jeszcze w domu, proszę przynieś mi jakieś skarpetki, nie pytaj nawet, przynieś skarpetki. O, już idzie z tymi skarpetami, ten to ma fioła na punkcie skarpetek, wariat jeden, no A, ale te skarpety są mokre! Tak, wróć się i przynieś inną parę, proszę, o, ta też jest mokra, czy ty tego nie czujesz, wezmę tę i tę. Nie no, co z tego, że są nie do pary, są suche to najważniejsze, ale wiesz co A, czemu właściwie one są brązowe, gdzie są te mega róż?! Dobre skarpetki, dobrze stopę otulają, chodźmy już wreszcie, ja sobie potruchtam, ty idź.

Panika toaletowa
To tutaj ta strefa startowa, ile ludzi, rany boskie tyle ludzi, takie słońce, przepięknie jest w Holyrood Park. Jaki tłum, rozgrzewka to podstawa, przyspieszę trochę rytm serca, pajacyki i krótkie sprinty, a co to za kolejka taka, no przecież, kolejka to kibelka, czy ja muszę też. Chyba muszę, teraz to czuję, ta kolejka taka długa, a mnie przerażają toi toi'e. Ale kurczę, chce mi się siku, czy mi się chce siku, naprawdę myślisz, że to tylko stres. Dobra, tylko się stresuję, cicho-cicho, nie no, naprawdę mi się chce, jak ja pobiegnę z pełnym pęcherzem, jejku, stanąć w tej kolejce czy nie. Co ty mi tu mówisz, że to w mojej głowie, jak w mojej głowie, a skąd ty możesz wiedzieć co się dzieje w mojej głowie, A, chyba ja wiem lepiej, czy chce mi się siku, nie kłóć się ze mną, co mówisz? Dwanaście minut? Dwanaście minut do startu, jezusmaria czemu ja to sobie robię, co z tym sikaniem i gdzie jest mój sektor, niebieski. Na razie na razie, dzięki A, że ze mną przyszedłeś, dzięki że mnie dziś znosisz, wiesz ile to dla mnie znaczy, jak to nie wiesz, czego nie wiesz, to wiedz!

(ciąg dalszy nastąpi)

*zdjęcie autorstwa A 

Of mammals and other animals

A cat and an orchid

A dog in the fields

Perhaps everyone knows the dog vs cat division. 'Do you prefer dogs or cats?'. 'He has such a dog-like personality and she's so catty'. 'Cats are clever and dogs are dumb'. 'Cats are false'. Rubbish, isn't it? Why on earth do you have to choose one of the two? Not to mention all these silly stereotypes that try to label people (and cats and dogs) and put them into - well, into pigeon holes. And we all know it isn't that simple, is it. A cat I happen to share a flat with has so many habits typically associated with dogs. And my old family dog - a tiny, elegant, temperamental thing - this one would have scored ninety out of a hundred points in an 'are you a cat' personality test. As to describing people through a simple cat/dog stereotype, this is as sophisticated as giving them cold reading or a horoscope - whatever you say it is likely to match a person's profile in one way or another.

Having said all the above, I must confess that I actually have a strong preference: I'm a definite dog lover. I generally like all animals and I appreciate cats' company very much, but man, my heart just strains towards dogs! When I'm in a park I usually can't help staring at all these silly canines, their expressive muzzles, their beautiful movements and their inexhaustable enthusiasm for chasing that ball which has been thrown a hundred and one times already. So, when I'm in a park and I'm watching, say, someone mastering his juggling skills or, say, I'm camera documenting someone's kite jumping, my attention is frequently and annoyingly disrupted by all these crazy four-legged creatures.

Having said all the above, I must admit that when my recently befriended cat simply puts his tiny fluffy head on my arm and gently purrs, my heart just melts.

I don't have a pet of my own and whenever I start suggesting to emr the possibility of adopting an animal, namely a dog, he shrugs with scorn. 'I'm not into mammals', he says. Well, I KNOW it's not exactly true, but let him have his point, for the sake of rhetoric. 'Cos in saying so, mr e expresses his want for acquiring a reptile pet, namely a snake. Yeah, snakes are beautiful and impressive, but you can't really cuddle them, can you? And they feed on mice. Forget it, I'm not keeping dead mice in my freezer...

Because at the moment I don't possess even a freezer of my own, so the pet controversy remains in a sphere of a theoretical speculation - as yet unresolved.

However, one time I couldn't resist paraphrasing emr's catchy dictum about mammals. This happened when someone started investigating - rudely in my opinion - whether me and my partner had any plans to have a baby. With a straight face and poisoning sweetness in my voice, I said: 'Babies? Oh, no, no, no. We are not into mammals, really'.

Not exactly true but - for the sake of rhetoric - let it be.

***

Chyba każdy zna stereotyp kot kontra pies. "Wolisz psy czy koty?". "On ma charakter typowego psa, ale ona to istny kot". "Koty są mądre, a psy głupie". "Koty są fałszywe". Gie prawda, prawda? Dlaczego trzeba wybrać jedno z dwojga? Nie mówiąc już o tych głupawych typologiach, które mają na celu prostackie zaszufladkowanie ludzkich charakterów. Oraz - kotów i psów. A przecież to nie takie proste. Na przykład kot, z którym obecnie dzielę mieszkanie, ma wiele zwyczajów typowo przypisywanych psom. A nasz dawny rodzinny pies - małe, eleganckie, temperamentne stworzenie - dostałby chyba z dziewięćdziesiąt na sto punktów w psychoteście 'Jakim jesteś kotem'. Jeśli chodzi o opisywanie ludzi za pomocą stereotypu pies-lub-kot, jest to tak samo wyrafinowane jak cold reading oraz horoskopy: cokolwiek się powie, będzie to i tak w jakiś sposób pasować do danej osoby.

Stwierdziwszy co powyżej, muszę się przyznać, że osobiście mam bardzo silne preferencje: jestem wielką miłośniczką psów. W zasadzie lubię wszystkie zwierzęta i bardzo sobie cenię towarzystwo kotów, ale to do psów wyrywa się moje serce. Kiedy jestem w parku, zazwyczaj nie mogę oderwać wzroku od psów małych i dużych. Uwielbiam obserwować ich wyraziste pyski, piękne ruchy i niewyczerpany entuzjazm, z jakim gonią za rzuconą po raz sto pierwszy piłką. Więc kiedy jestem w parku i przyglądam się, powiedzmy, jak ktoś z wprawą żongluje lub, powiedzmy, dokumentuję za pomocą kamery czyjeś skoki z latawcem, moja uwaga jest raz po raz rozpraszana przez kudłate czworonogi. Ku uzasadnionej irytacji towarzyszących mi osób.

Stwierdziwszy co powyżej, muszę się przyznać, że zaprzyjaźniony ze mną kot potrafi sprawić, za pomocą takich jeno trików jak oparcie swojej małej puchatej główki o moje przedramię i przymilne mruczenie, że moje serce z miejsca się rozpływa.

Nie posiadam własnego zwierzaka, ale gdy tylko zaczynam rozważać adopcję jakiegoś zwierzęcia, mówiąc ściśle psa, emr prycha lekceważąco. "Nie interesują mnie ssaki", mówi. Cóż, ja WIEM, że to niezupełnie prawda, ale niech mu będzie - w imię retoryki. Albowiem twierdząc tak, mr e zaznacza swoją chęć posiadania w domu gada, mówiąc ściśle węża. Owszem, węże są piękne i imponujące, ale raczej nie można ich przytulić, prawda? Poza tym, o ile mi wiadomo, węże żywią się myszami, a ja nie zamierzam trzymać martwych myszy w moim zamrażalniku...

Ponieważ jak dotąd nie posiadam nawet własnego zamrażalnika, kontrowersyjny temat zwierząt domowych unosi się w sferze teoretycznych dywagacji i na razie pozostaje nierozstrzygnięty.

Pewnego razu jednak nie oparłam się sposobności sparafrazowania zgrabnego dictum emr o ssakach. Zdarzyło się to, gdy pewna osobnica zaczęła mnie wypytywać - bezczelnie moim zdaniem - czy planujemy może poczęcie dziecka. Z niewzruszoną miną i jadowitą słodyczą w głosie odpowiedziałam: 'Dzieci? O, nie, nie, nie. Nie interesują nas ssaki'.

Cóż, niezupełnie to prawda, ale - w imię retoryki - niech tak pozostanie.

How Bournemouth took me by surprise

I went to the English seaside resort of Bournemouth expecting to like it, because someone who knows me very well (I dare say - best), said I would. On the other hand, I was thinking, I'm not really into these semi-big towns (or maybe yet-to-be cities) that much. Residential, boring, with no heritage built upon past centuries' prosperity and turmoil, they lack that feel of both dignity and coolness which is characteristic of most old European cities...

Well, the very special person who waited for me in Bournemouth was right. I enjoyed it very much. Not only because I was spending my time there with someone who is THE company for any of my successful trips long or short, but also because the Bournemouth and Poole area has indeed much to offer. 
***
Jadąc do Bournemouth - nadmorskiego kurortu w południowej Anglii - spodziewałam się, że je polubię, bo ktoś kto zna mnie bardzo dobrze (śmię twierdzić, że najlepiej),tak mnie zapewniał. Z drugiej strony myślałam sobie, że nie bardzo lubię takie średnio duże miasta, które są z reguły nudne i pozbawione szlachetnej patyny czasu, charakterystycznej dla większości starych europejskich miejscowości.

A jednak bardzo ważna osoba, która czekała na mnie w Bournemouth, miała rację. Podobało mi się tam bardzo. I to nie tylko dlatego, że czas spędzałam w towarzystwie kogoś, z kim wszystkie moje wycieczki, dłuższe i krótsze, są udane. Także dlatego, że okolica Bournemouth i Poole ma rzeczywiście wiele do zaoferowania. 


So, apart from my deeply personal reasons, I loved Bournemouth this autumn because of:
***
Tak więc, abstrahując od tematów osobistych, Bournemouth tej jesieni przypadło mi do serca ze względu na:

1. its coastal beauty / piękne wybrzeże
Although it is not the Polish Baltic sea coast which to me will always remain the most beautiful, it is trully breathtaking with its sandy beaches and steep cliffs.
Chociaż nie jest to polskie morze, które dla mnie zawsze pozostanie najpiękniejsze, piaszczsyte plaże i strome klify są tutaj zachwycające.

2. the Lower, Middle and Upper Gardens of Bournemouth / Dolne,Środkowe i Górne Ogrody
Although they have no Botanics as such in Bournemouth, this long narrow park that stretches up for a few miles beginning at the section leading from the town pier serves a similar function. It's rich in various species of plants, it's peaceful, it's tastefully laid out. I spotted autumn in action there.
Nie mają w Bournemouth ogrodu botanicznego, ale ten wąski długi na kilka mil park, który rozciąga się prawie od samego wejścia na molo, pełni podobną funkcję. Ogrody są zaciszne, pięknie rozplanowane i mają dużą różnorodność gatunkową. Przyłapałam tu jesień na gorącym uczynku.

3. white cliffs / białe klify
What can I say? Crumbly. Milky. Dramatic.
Co tu dużo mówić. Mlecznobiała kruchość i dramatyzm pejzażu.

4. the mad squirrels of Bournemouth / szalone wiewiórki z Bournemouth
Never in my life have I seen squirrels from such a close distance! They were bold, cheeky and totally crazy.
Nigdy w życiu nie oglądałam wiewiórek z tak bliska. Te tutejsze są śmiałe, bezczelne i kompletnie świrnięte.

5. the Shelleys / związki z autorką 'Frankensteina'
History? Here we are: Mary Shelley, the author of Frankenstein (a masterpiece, precisely the first [1818] edition, mind you!), her notable mum and dad and a brilliant Romantic poet, her husband, are all buried here (well, as to Percy apparently it's his heart only...). For a literary geek like myself this was a real big deal.
Historia? Proszę bardzo. Jest tutaj pochowana pisarka Mary Shelley (jeśli 'Frankenstein', to tylko wersja w pierwszej edycji z 1818 roku!) oraz jej znakomici matka i ojciec oraz mąż, wybitny poeta romantyczny (a ściślej - jego serce się tu znajduje). Dla takiego gika książkowego jak ja, to było coś.

6. beach huts / domki plażowe
How lovely they are! And they are everywhere. I've never seen such huts before, but I remember that this decadent Edna (a character I always wanted to slap) had one.
Całe ich mnóstwo. A jakie cudne! Nigdy wcześniej takich nie widziałam, ale pamiętam, że ta dekadencka Edna (bohaterka, któą zawsze miałam ochotę kopnąć w tyłek) taki miała.

7. palm trees / palmy
I know, I know. Microclimate, warm currents and so on. Still, they cheered me up every time I saw them.
Wiem, wiem: mikroklimat, ciepłe prądy itd. A jednak za każdym razem kiedy je widziałam, cieszyłam się jak dziecko.

I

If by any chance you happen to come here, these are also worth checking out:
- the Russell-Cotes museum if you want a not-at-all-boring gallery
- V Club if you want a great night out
- Charminster if you want a Middle Eastern cuisine experience
- Chaplin's if you want a cool bar
***
Jeśli przypadkiem będziecie kiedyś w Bournemouth, to warto sprawdzić:
- wcale-nie-nudne muzeum Russell-Cotes Museum
- dobra zabawa w klubie V Club
- pyszne bliskowschodnie jedzenie w dzielnicy Charminster
- fajny bar Chaplin's

One day of solitude

 

I enjoy these extremely rare days of total solitude, don't you? I mean, days spent entirely in one's own company, from long mornings of gradual, unhurried waking up... when nobody takes space on the other side of the bed so you can wrap yourself tightly in a duvet like in a warm cocoon and stretch diagonally.... Mornings followed by quiet solitary afternoons and lazy evenings with endless cups of tea and movies of your choice.

These are the days when you wear an old baggy jumper and comfy shoes and order a quick espresso macchiato in your favourite café, instead of the usual latte which accompanies weekly chats with a friend. Those special days that bring with them a multiplicity of unconstrained options. There're no assignments to finish, no phone calls to make, no family to visit, no friends to consider. You're just being - here and now - and you don't need to speak.

Strolling the streets, you can choose to carefully observe passers-by who are so near, but as if behind a glass wall. Or otherwise - you can barely notice people and instead watch trees and buildings. Or just stare in the distance, while you walk and walk, to the beat of your own drum. Your thoughts flow smoothly and you barely notice them either; they are a mixture of reflections, recollections, constatations and imaginations, sewn together by fragments of songs and poems.

Isn't it truly relaxing when you are not expected of. Not obliged to. Not waited for. You recharge your empathy sensors, as there is no one towards whose emotions they need to be switched upon. And you don't have to talk... Just read a book in a park. Pop in to a cinema for an afternoon screening. Take some photos. Pamper your body. Eat microwaved veggie pakura from a plastic box. Drink some wine...

And enjoy, enjoy so much next day's return to your regular populated everyday life.

 ***

Lubicie te niezmiernie rzadkie dni zupełnej samotności? Ja bardzo. Mam na myśli dni, które spędza się całkowicie, li i jedynie we własnym towarzystwie. Począwszy od długich poranków, stopniowych, nieśpiesznych przebudzeń, kiedy nikt nie zajmuje miejsca na drugiej połowie materaca, więc można się umościć w pościeli jak w ciepłym kokonie i rozciągnąć w poprzek łóżka... Poranków płynnie przechodzących w ciche samotne popoludnia, aż po wieczory wypełnione kolejnymi filiżankami herbaty i filmami, na które akurat ma się ochotę.

To takie dni, kiedy ubiera się rozciągniętą bluzę i wygodne buty i w ulubionej kawiarni zamawia szybkie espresso macchiatto, zamiast - jak zazwyczaj do pogawędki z przyjaciółką - latte w wysokiej szklance. Te wyjątkowe dni, które niosą ze sobą masę niczym nie skrępowanych możliwości. Nie ma zadań do dokończenia, telefonów do wykonania, rodziny do odwiedzenia, przyjaciół do wzięcia pod uwagę. Po prostu się jest - tu i teraz - i w dodatku nie trzeba się odzywać.

Spacerując po ulicach można ostrożnie obserwować przechodniów, którzy są tuż obok, a jednak jakby za szybą. Lub odworotnie, można nie zwracać uwagi na ludzi, za to przyglądać się drzewom i kamienicom. Lub w ogóle zagapić się w przestrzeń, jak się tak idzie i idzie, zgodnie z własnym wewnętrznym rytmem. Na przepływ myśli też się nie zwraca specjalnej uwagi; po głowie plączą się refleksje, wspomnienia, spostrzeżenia i wyobrażenia, poprzetykane fragmentami piosenek i wierszy. 

Jaki to relaks dla ciała i umysłu, kiedy nikt się po nas niczego nie spodziewa, nikt na nas nie czeka, nic nas nie zobowiązuje. Można wreszcie porządnie naładować sensory empatii, bo mają wolne od wychwytywania emocji innych ludzi. No i nie trzeba rozmawiać... Można poczytać książkę w parku. Przejść się do kina na popołudniowy seans. Zrobić parę zdjęć. Zadbać o siebie. Zjeść odgrzaną w mikrofalówce indyjską pakorę z plastikowego pudełka. Napić się wina...

I cieszyć się, tak bardzo się cieszyć następnego dnia powrotem do zaludnionej jak zwykle codzienności.

Thrie dreich pidgins...

Whaur's the sun, Jimmy?

Oh lookie here, three pigeons waiting for better weather. How enduring!

***

O, pacz sie, trzy gołębie czekają na lepszą pogodę. Jakie wytrwałe!